Vrouw, zoon en dochter vertellen openhartig hoe zij hun man en vader hebben begeleid bij diens euthanasiewens, nadat bij hem beginnende dementie is gediagnosticeerd, en ze weinig steun bij hun huisarts vinden.

Bijzonder verhaal van de familie Van Eerde over de zelfgekozen dood van hun man en vader, Paul van Eerde, die aan beginnende dementie lijdt en vrij snel na de diagnose te kennen geeft dat hij euthanasie wil. Zijn wens verandert niet: 'Ik heb een euthanasieverklaring vanaf 1974!' Zijn vrouw, zoon en dochter vinden de doodswens lastig, maar zijn uiteindelijk, alledrie bereid de chemicus Van Eerde te steunen. Zijn vrouw is soms wel bang dat hij zijn wens vóór het zover is, vergeet - wat moet ze dan? Actief helpen is strafbaar. Van Nederlandse artsen komt geen medewerking. Een zoektocht langs instanties en verenigingen moet uitkomst brengen. Het verhaal is opgebouwd uit interviews met weduwe Marjan, zoon Govert en dochter Carolien, die om beurten openhartig hun deel van het verhaal vertellen. De interviews worden afgewisseld met filmpjes en foto's uit het familie-archief. Op diverse filmpjes is Paul zelf in beeld, waarin hij onder andere zelf zijn verminderende geheugen verwoordt.