Bewoners van verzorgingshuizen worden soms tegen hun wil gereanimeerd omdat er geen duidelijke afspraken zijn gemaakt over wel of niet reanimeren. “In verzorgingshuizen is er heel veel onduidelijk. Het is onduidelijk of er afspraken zijn met bewoners of ze wel of niet gereanimeerd willen worden. Het is onduidelijk hoe een reanimatieverklaring er uit moet zien. Als er een verklaring is met een hulpverlener is het de vraag of dat ook met andere hulpverleners is afgestemd. Ambulancepersoneel weet vaak ook niet of er afspraken zijn”, zegt de arts M. Draijer, voorzitter van Verenso, beroepsvereniging van specialisten in de ouderengeneeskunde. Het gevolg is dat bewoners met onderliggend lijden, of bewoners die hun leven als afgerond beschouwen, gereanimeerd worden en achteraf zeggen, had het niet gedaan. Ze lopen de kans op hersenbeschadiging of een verlengd lijden in ziekenhuis of verpleeghuis.

De voormalige directeur van een verzorgingshuis H. Olgers zet in augustus 2008 de discussie op scherp door voor te stellen dat bewoners vanaf 70 jaar alleen nog te reanimeren als ze expliciet die wens hebben laten vastleggen. Hij heeft dat gedaan omdat reanimatie bij deze doelgroep schade zou kunnen toebrengen, waardoor de levenskwaliteit erg kan verminderen. Na veel kritiek stelt de inspectie voor de gezondheidszorg een onderzoek in en kondigt het ministerie van VWS een richtlijn aan voor het wel of niet reanimeren van kwetsbare ouderen. In ‘ZEMBLA’ blijkt dat die richtlijn er nog steeds niet is. Sterker nog, artsen vinden dat Olgers gelijk had en doen in stilte wat hij destijds voorstelde. Vijftien procent van de mensen die gereanimeerd worden overleeft, 85 procent niet.