Twaalf jaar geleden hing vader Håkan zichzelf op in hun zomerhuis. Finn gaat in gesprek met zijn moeder Margareta en zijn zus Tilde, en probeert door herinneringen op te halen over de tijd vlak na zijn vaders dood grip te krijgen op zijn eigen gedachten en emoties in die tijd en in het heden. Daarbij vraagt hij zich af of het beeld dat hij van zijn vader heeft, een creatie van hemzelf is geworden – of ze een en dezelfde persoon zijn. Opvallend is de gelijkenis van het uiterlijk tussen Finn en de man die in de oude familiebeelden te zien is. Ook al is Finn, zoals hij zelf zegt, “niet echt een prater”, hij is zelf net zo goed als zijn zus en zijn moeder object van de documentaire. Er vloeien heel wat tranen, niet in de laatste plaats die van hem. Maar verdriet ligt in deze verslaglegging dicht bij humor en een lach.