Het is maandagmiddag 25 februari 2002. Mijn moeder trekt haar jas aan en vraagt: ‘Mag ik nog een laatste knuf?’ Ik barst in huilen uit en denk: ‘Dit is waanzin!’ Mijn lichaam verstijft en ik voel dat ik niet in staat ben iets uit te brengen. Natuurlijk sta ik achter haar moedige beslissing maar wat is het godvergeten afschuwelijk om haar nu daadwerkelijk te laten gaan. Ik weet precies waar ze naar toe gaat. Op een half uur rijden staat de Muntflat in Heerenveen. Ik voel aan alles dat ze dit keer echt zal springen.

De moeder van regisseur Elena Lindemans worstelt al lange tijd met een ondraaglijk psychisch lijden als ze om euthanasie vraagt. Het verzoek wordt niet in behandeling genomen. In de indringende documentaire ‘Moeders springen niet van flats’ gaat Elena terug naar de wanhoopsdaad van toen. Waarom konden of wilden haar artsen haar toen niet helpen? Zouden ze dat nu wel hebben gedaan? Hoe tekende die sprong de levens van haar familieleden en van de anonieme toeschouwers zoals de bewoners van de flat? Het resultaat is een confronterende zoektocht die uiteindelijk een eerbetoon oplevert aan een vrouw, een moeder… die geen andere uitweg zag.