Ich Klage An gaat over een veelbelovend arts die te horen krijgt dat zijn vrouw aan een agressieve vorm van multiple sclerose lijdt en binnen enkele maanden zal overlijden. Hij vertelt haar dit niet, maar houdt haar aan het lijntje. Hij sluit zich op in zijn laboratorium voor een wanhopige zoektocht naar een geneesmiddel. Geleidelijk aan ontdekt zijn vrouw dat ze ongeneeslijk ziek is en vraagt zowel aan haar man als aan haar huisarts, met wie ze goed bevriend is, haar niet tot het bittere einde te laten doorleven. Beiden wijzen haar suggestie beslist van de hand. Maar als ze in het laatste stadium van haar ziekte naar adem snakkend nog eens een beroep op hen doet, geeft haar echtgenoot toe. ‘Niet omdat ik minder, maar omdat ik meer van haar hield’, bijt hij zijn collega toe, als deze hem in heftige bewoordingen verwijten maakt en de vriendschap verbreekt.

Er komt een rechtszaak, maar de film heeft een open einde en loopt uit op een aanklacht van de beschuldigde arts/echtgenoot tegen wetten die artsen veroordelen die bij uitzichtloos en mensonterend lijden euthanasie toepassen: Ich klage an.

Ich Klage An is door en door een nazi-film zonder dat het nazi-regime er (behalve via een paar onopvallende verwijzingen) in voorkomt. De film gaat weliswaar uitsluitend over euthanasie op uitdrukkelijk verzoek, maar de nazi’s beoogden met de film de geesten rijp te maken voor veel ruimere ‘euthanasie-opvattingen’: zonder verzoek.