Wat zijn kind te vertellen? Wat is de zin van het leven eigenlijk? En wat heeft zijn leven tot dusver voorgesteld? Gekluisterd aan bed of stoel, begraven onder een stapel dekens, met een soort stofzuigerslang aan de neus geklemd om te kunnen ademen, vertrouwt hij zijn gedachtes en soms tragi-komische beslommeringen toe aan de camera: de ironie van het regelen van je eigen begrafenis of het opzeggen van een mobiele telefooncontract – wat nog een behoorlijke uitdaging blijkt. Maar veel hartverscheurender ook: zijn angsten over ondragelijk lijden. De extreme close-ups, de stand van de camera die veel vanuit Platts gezichtspunt filmt en het eeuwig ronkende beademingsapparaat dat al het andere geluid steevast blijft overstemmen, zuigt de kijker het verhaal van Platt in. Tegelijk extreem persoonlijk en universeel, met een einde dat helaas onvermijdelijk is.