In Nederland komt de discussie over euthanasie pas laat op gang, maar binnen de kortste keren zijn we andere landen ver vooruit. In de vijftiger en zestiger jaren spreken artsen nauwelijks met hun patiënten over het naderende levenseinde, maar ze verrichten wel degelijk handelingen om de dood te bespoedigen. Om het taboe bespreekbaar te maken, komt in de jaren zeventig de euthanasiebeweging op gang. Ook de protestantse kerken doen van zich spreken met rapporten die euthanasie niet zonder meer afwijzen. In de loop van de jaren tachtig komt de nadruk steeds meer te liggen op zelfbeschikking, waarbij de patiënt centraal staat en niet de arts. Het principiële debat is dan min of meer beslecht, het gaat nu vooral om regulering en toetsbaarheid om misbruik te voorkomen. In 1994 zendt de IKON de film Dood op verzoek uit die in binnen- en buitenland veel los maakt. Toch zal het nog tot 2001 duren voordat de wet er is. LUX blikt terug en vooruit met betrokkenen, onder wie de huisarts uit Dood op verzoek, Wilfred van Oijen, en Anne-Mei Thé, schrijver van het boek Verlossers naast God, over de ontstaansgeschiedenis van de euthanasiewetgeving.