“Er komt een dag voor klein en groot, dan ben je banger voor het leven dan de dood.” Met deze zelfverzonnen tegelwijsheid in zijn laatste brief, nam de 92-jarige Marinus Deurloo afscheid van zijn naasten. Hij had het altijd al gezegd, maar niemand besefte dat het Deurloo ernst was. Op 14 januari 2000 voegde hij de daad bij het woord en verhing zich in het schuurtje achter zijn huis. Zoals iedere dag had hij die ochtend zijn melk gehaald bij de boer. Die had er niets achter gezocht toen Deurloo tegen hem zei: ‘Als ik je niet meer zie, het ga je goed.’ De werkster had hij bij de koffie nog een pannenkoek geserveerd. En ook zij had er niet veel aandacht aan geschonken toen hij haar de portemonnee gaf met de woorden: ‘Hier, die heb ik toch niet meer nodig.’