De Levenseindekliniek krijgt zo’n twaalfhonderd euthanasieverzoeken per jaar, waarvan er ongeveer 350 worden ingewilligd. Daarmee voorziet de Levenseindekliniek, die vier jaar geleden van start ging, duidelijk in een behoefte. Welke dilemma’s en overwegingen spelen een rol bij het toekennen of afwijzen van euthanasie? Welke mensen melden zich? Hoe bepaal je wanneer iemand ondraaglijk lijdt of is uitbehandeld? En rekt de Levenseindekliniek daarmee de grenzen van de euthanasiewet op? Dat wordt duidelijk in de documentaire Levenseindekliniek.

Marcel Ouddeken en Hans Kema filmden gedurende anderhalf jaar patiënten en medewerkers. De Levenseindekliniek wordt ingeschakeld door mensen die een actuele euthanasiewens hebben en geen hulp krijgen van hun (huis)arts. Het zijn vaak de moreel gecompliceerde zaken: mensen met dementie, psychiatrische patiënten en mensen die hun leven als voltooid beschouwen.

De documentaire volgt drie patiënten die om euthanasie hebben verzocht, vanaf hun eerste verzoek aan de Levenseindekliniek. De filmmakers waren bij gesprekken, filmden de patiënten thuis bij hun dierbaren en legden de dagelijkse gang van zaken op het kantoor vast.

De documentaire geeft zo inzicht in het functioneren van een instelling die mensen probeert te helpen die met hun euthanasieverzoek bij hun eigen arts geen gehoor vinden. Een instelling waar als dank geen geboortekaartjes maar rouwkaarten binnenkomen. De documentaire volgt onder anderen de doodswens van een honderdjarige die naast lichamelijke klachten vooral ‘klaar met het leven’ is. Actueel, want in februari verschijnt het langverwachte advies van de commissie Voltooid leven o.l.v. Paul Schnabel dat duidelijk moet maken of ‘klaar met leven’ voldoende mag zijn voor euthanasie. Ook wordt een dementerende patiënt gevolgd wiens euthanasie door de huisarts werd geweigerd.

Hoe gaat het team van de Levenseindekliniek hiermee om?